Czy można nauczyć się pisać poezję?

Wypowiedź Ernesta Brylla – poety, prozaika, autora tekstów piosenek, tłumacza

– Każdy pisze inaczej i poezji nie można w ogóle się nauczyć, bo rzecz polega na tym, że wtedy ona jest interesująca, jak ktoś pisze inaczej niż inni – mówi Ernest Bryll, poeta, prozaik, autor tekstów piosenek, tłumacz. – Ja pracuję w filmie, kim ja nie byłem, żeby tylko nie mieć czasu na pisanie wierszy. Bo jak się ma czas na pisanie wierszy, to się siedzi i myśli: co ja napiszę, a dlaczego ja nie piszę, a czemu we mnie się nie budzi ten talent, a co ja mam do powiedzenia… A jak nie ma czasu (a najlepiej, jak jest inna robota), wtedy się ucieka „na wagary”. I już do nas dzwonią, czekają na tę inną robotę, która ma być zrobiona, a my, jak na wagarach, bezsensownie „walimy” jakiś wiersz. Wtedy jest poezja – podkreśla.

Czy żeby zawodowo pisać, warto skończyć studia polonistyczne?

 – Polonistyka jest dla tych, którzy chcą znać literaturę. Potrzebne to jest w pisaniu, ale jest cholernie niebezpieczne. Bo nagle człowiek robi się taki wiedzący, co pisze (…). I my wszystko wiemy i nawet jak piszemy, to robimy się tacy… jak potrzeba. A poezja… najlepsza jest zawsze taka, kiedy miało być inaczej, a wyszło bokiem – poezja to jest ta sztuka, która wyszła bokiem, zupełnie nie w tę stronę. I to jest takie piękne – przekonuje Ernest Bryll.

A także:

  • Kiedy Ernest Bryll napisał swój pierwszy wiersz?
  • Dlaczego poezja przypomina… zakochanie?
  • Jak sprawdzić, czy ma się talent do pisania wierszy?

Ernest Bryll – poeta, prozaik, dramaturg, dziennikarz, krytyk filmowy. Absolwent polonistyki na Uniwersytecie Warszawskim oraz studium wiedzy filmowej przy Wyższej Szkole Filmowej w Łodzi (obecnie Państwowa Wyższa Szkoła Filmowa, Telewizyjna i Teatralna im. Leona Schillera).

Tłumacz z języka irlandzkiego, czeskiego i jidysz, autor tekstów piosenek (m.in. „Psalm stojących w kolejce”, „Peggy Brown”, „A te skrzydła połamane”). W latach 1974–1978 Bryll był dyrektorem Instytutu Kultury Polskiej w Londynie, a w latach 1991–1995 ambasadorem Rzeczypospolitej w Irlandii. Jako poeta debiutował „Wigiliami wariata” (1958), znany stał się dzięki trzeciemu tomikowi „Twarz nieodsłonięta” (1963). Od roku 1954 współpracował jako dziennikarz z pismami takimi jak: „Po prostu”, „Sztandar Młodych”, „Współczesność”, „Miesięcznik Literacki”. Członek Stowarzyszenia Pisarzy Polskich, polskiego i irlandzkiego PEN Clubu, a także SEC (Society of European Culture). Otrzymał wiele nagród literackich, m.in. Nagrodę im. W. Broniewskiego w dziedzinie poezji (1964) oraz Nagrodę Miasta Stołecznego Warszawy (2009). Kawaler Orderu Irlandzkiego Rodu Królewskiego O’Conor oraz Krzyża Komandorskiego Orderu Odrodzenia Polski.

Partner strategiczny

Partnerzy instytucjonalni

Partner

Partnerzy medialni

Twoja playlista jest pusta.