– Każdy pisze inaczej i poezji nie można w ogóle się nauczyć, bo rzecz polega na tym, że wtedy ona jest interesująca, jak ktoś pisze inaczej niż inni – mówi Ernest Bryll, poeta, prozaik, autor tekstów piosenek, tłumacz. – Ja pracuję w filmie, kim ja nie byłem, żeby tylko nie mieć czasu na pisanie wierszy. Bo jak się ma czas na pisanie wierszy, to się siedzi i myśli: co ja napiszę, a dlaczego ja nie piszę, a czemu we mnie się nie budzi ten talent, a co ja mam do powiedzenia… A jak nie ma czasu (a najlepiej, jak jest inna robota), wtedy się ucieka „na wagary”. I już do nas dzwonią, czekają na tę inną robotę, która ma być zrobiona, a my, jak na wagarach, bezsensownie „walimy” jakiś wiersz. Wtedy jest poezja – podkreśla.
Czy żeby zawodowo pisać, warto skończyć studia polonistyczne?
– Polonistyka jest dla tych, którzy chcą znać literaturę. Potrzebne to jest w pisaniu, ale jest cholernie niebezpieczne. Bo nagle człowiek robi się taki wiedzący, co pisze (…). I my wszystko wiemy i nawet jak piszemy, to robimy się tacy… jak potrzeba. A poezja… najlepsza jest zawsze taka, kiedy miało być inaczej, a wyszło bokiem – poezja to jest ta sztuka, która wyszła bokiem, zupełnie nie w tę stronę. I to jest takie piękne – przekonuje Ernest Bryll.
A także:
- Kiedy Ernest Bryll napisał swój pierwszy wiersz?
- Dlaczego poezja przypomina… zakochanie?
- Jak sprawdzić, czy ma się talent do pisania wierszy?
Ernest Bryll – poeta, prozaik, dramaturg, dziennikarz, krytyk filmowy. Absolwent polonistyki na Uniwersytecie Warszawskim oraz studium wiedzy filmowej przy Wyższej Szkole Filmowej w Łodzi (obecnie Państwowa Wyższa Szkoła Filmowa, Telewizyjna i Teatralna im. Leona Schillera).
Tłumacz z języka irlandzkiego, czeskiego i jidysz, autor tekstów piosenek (m.in. „Psalm stojących w kolejce”, „Peggy Brown”, „A te skrzydła połamane”). W latach 1974–1978 Bryll był dyrektorem Instytutu Kultury Polskiej w Londynie, a w latach 1991–1995 ambasadorem Rzeczypospolitej w Irlandii. Jako poeta debiutował „Wigiliami wariata” (1958), znany stał się dzięki trzeciemu tomikowi „Twarz nieodsłonięta” (1963). Od roku 1954 współpracował jako dziennikarz z pismami takimi jak: „Po prostu”, „Sztandar Młodych”, „Współczesność”, „Miesięcznik Literacki”. Członek Stowarzyszenia Pisarzy Polskich, polskiego i irlandzkiego PEN Clubu, a także SEC (Society of European Culture). Otrzymał wiele nagród literackich, m.in. Nagrodę im. W. Broniewskiego w dziedzinie poezji (1964) oraz Nagrodę Miasta Stołecznego Warszawy (2009). Kawaler Orderu Irlandzkiego Rodu Królewskiego O’Conor oraz Krzyża Komandorskiego Orderu Odrodzenia Polski.