– Będąc dzieckiem, widzimy wszędzie gwiazdy filmu, muzyki, artystów, czyli osoby rozpoznawalne. I to kusi. Te dwa elementy, które łączą się ze sobą, czyli miłość, jak w moim przypadku, do muzyki i element tego świata nieco magicznego, artystycznego, inspirują, aby spróbować wejść w ten świat. Są do tego potrzebne – dosłownie i w przenośni – jakieś instrumenty. W przypadku muzyków są to dosłownie instrumenty, nawet głos jest takim instrumentem, oryginalnym. Oprócz zdolności, które trzeba w sobie rozpoznać, za tym wszystkim kryje się też praca. Rzadko się zdarza, aby urodził się geniusz, który w wieku 5 lat potrafi w muzyce osiągnąć niebotyczne sfery dojrzałości – mówi Włodzimierz Pawlik, kompozytor i pianista.
Według niego, w szkołach muzycznych czy artystycznych rozpoznawana jest skala talentu u młodego człowieka. W muzyce obowiązują proste zasady, tak jak w sporcie. Trzeba mieć pewne bardzo ważne predyspozycje – np. odpowiedni wzrost, aby zostać tenisistą czy koszykarzem. – W muzyce jest podobnie, trzeba mieć przede wszystkim znakomity słuch i poczucie rytmu. Sam jestem przykładem osoby, która podjęła edukację muzyczną już w wieku 5 lat. Proces zdobywania wykształcenia zakończył dyplom z fortepianu na Akademii Muzycznej (obecnie Uniwersytet Muzyczny) w Warszawie u prof. Barbary Hesse-Bukowskiej. Można powiedzieć, że to było 20 lat ciężkiej, systematycznej pracy, podczas której poznawałem muzykę klasyczną od A do Z, grałem ją codziennie i traktowałem to bardzo poważnie. Ale miałem tez równoległy nurt swojej działalności, który był niejako w opozycji do tego, co robiłem w szkołach muzycznych. Grałem na gitarze Jimiego Hendriksa, miałem swój pierwszy zespół rockowy – wspomina Włodzimierz Pawlik.
Więcej w nagraniu wypowiedzi.
Autor:
Włodzimierz Jacek Pawlik – kompozytor, pianista jazzowy. W 2014 roku został laureatem nagrody Grammy, po raz pierwszy w historii polskiego jazzu. Jest absolwentem klasy fortepianu Akademii Muzycznej w Warszawie oraz wydziału jazzowego Hochschule fur Musik w Hamburgu.
